தொற்றுக்காலக் கவிதைகள்

 

1

சுவடுகள்

 

அவர்கள்

ஊர் போய்ச் சேர்ந்துவிட்டார்கள்

நிழலற்ற நெடுஞ்சாலைகளில்

கொதிக்கும் தாரில்

பதித்துச் சென்ற அடிச்சுவடுகள்

அப்படியே இருக்கின்றன

ராட்சச டயர்களால் அழிபடாச் சுவடுகள்.

—–

2

சுவர்கள்

 

இறுகச் சாத்தித் தாழிட்ட

வீட்டுச் சுவர்கள் நகர்ந்து நகர்ந்து

சமாதிச் சுவர்களாயின

‘அவ்வளவுதான்

வாழ்ந்து முடித்துவிட்டாய்’

என்கிறது அசரீரி.

—–

3

விஷம்

 

கொள்ளை நாளாயிற்று

நண்பர்களின் கைப்பிடித்து நடந்து

உறவுகளின் முகம் பார்த்துப் பேசி

 

தொலைதூரத்தில்

சிறையாக்கப்பட்ட நகரில் இருக்கும்

அருமை மகளின் குரல் மட்டும்தான் கேட்கிறது

என் மூச்சுக்காற்றே சுழன்று சுழன்று

விஷமாகித் தொற்றுகிறது.

(நன்றி: கவிஞர் சுகுமாரன்)

—–

 

4

என்னால் மூச்சுவிட முடியவில்லை

 

வெளி சூழ்ந்த நெருப்பு காற்றைத் தீய்த்துவிட்டது

ஓடிப் பொந்துக்குள் புகுந்துகொள்கிறேன்

புகை துரத்திப் பரவி வழியடைக்கிறது

முட்டி

இடித்து

உதைத்து முயல்கிறேன்

முடியவில்லை,

ஐயா, முடியவில்லை

என்னால் மூச்சுவிட முடியவில்லை.

—–

 

5

இக்காலம்

 

நொடிதோறும்

அதிர்ச்சிச் செய்திகள் வந்துகொண்டேயிருக்கின்றன

கண் வெறித்தும்

காதடைத்தும் போயிற்று

அதிர்ந்து அதிர்ந்து நெஞ்சுத் துடிப்பும்

ரகசிய சமிக்ஞை ஆயிற்று

இது

தொற்றுக் காலமா

கொள்ளைக் காலமா

ஊழிக் காலமா

எல்லாம் கைவிட்ட காலம்.

—–

Add your first comment to this post

Comments are closed.