சென்னை, இலயோலா கல்லூரிக்குப் பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு செல்லும் வாய்ப்பு அமைந்தது. 1990களில் சென்னைப் பல்கலைக்கழக மாணவனாக இருந்தபோது இலயோலா கல்லூரிக்கு அருகில் உள்ள மேத்தா நகரில் தங்கியிருந்தேன். இலயோலாவில் பயின்ற மாணவர்கள் சிலர் நண்பர்களாக இருந்தனர். அவர்களைக் காணவும் ஏதேனும் நிகழ்ச்சிகள் நடந்தால் பார்வையாளனாகவும் பலமுறை சென்றிருக்கிறேன். பின்னர் ஓரிரு நிகழ்ச்சிகளுக்குச்  சென்ற நினைவு. மரங்கள் நிறைந்த, அழகான வடிவமைப்புக் கட்டிடங்கள் கொண்ட அவ்வளாகம் பிடித்தமானது. அதை முழுமையாகச் சுற்றிப் பார்க்கவே ஒருநாள் வேண்டும். கலைக்கல்லூரி மட்டுமல்லாமல் இன்னும் பல கல்வி நிறுவனங்களும் வளாகத்தினுள் வந்திருக்கின்றன.

இரண்டாம் சுழற்சி சுயநிதிப் பிரிவின் ஆங்கிலத் துறையில் பணியாற்றும் உதவிப் பேராசிரியர் ரெனிட் கனிவு அவர்களைத் திருச்சி சிறார் இலக்கியத் திருவிழாவில் சந்தித்தேன். அவர்தான் தங்கள் துறைக்கு வர வேண்டும் என்று அழைத்தார். கலைக்கல்லூரி மாணவர்களிடம் பேசுவது எப்போதும் உற்சாகம் தரும். பெரும்பாலும் முதல் தலைமுறையாக உயர்கல்வி கற்க வரும் அவர்களிடம் சில விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளலாம். அவர்களுக்குச் சில வழிகளைப் பரிந்துரைக்கலாம். எழுத்து, வாசிப்பு தொடர்பான சுய அனுபவங்களைச் சொன்னாலும் பயன்படும். என்னுடன் மிக எளிதாக நெருக்கம் கொள்பவர்கள் அவர்கள்.

ஐம்பதிலிருந்து நூறு பேர் வரை இருக்கும் ஒருதுறை சார்ந்த மாணவர்கள் என்றால் பேசுவதில் பிரச்சினையே இல்லை. வகுப்பறை போலத்தான். ஒவ்வொருவரும் கண்ணுக்குப் படும்படி அளவான கூட்டம் இருக்கும். அதிக நேரம் எடுத்துப் பேசிக் கொண்டேயிருக்கக் கூடாது. அவர்கள் பேசவும் வெளி தேவை. என் உரையை அரைமணி நேரத்திலிருந்து முக்கால் மணி நேரம் என்று வைத்துக்கொண்டு உரையாடலுக்கு அதே அளவு நேரம் ஒதுக்கச் சொல்லிவிடுவேன். முதலில் மாணவர்கள் தயங்குவர். அவர்களின் வினாக்களை அங்கீகரித்துப் பதில் சொல்வோமானால் போதும் போதும் என்னும் அளவுக்குக் கேள்விகள் வந்துகொண்டேயிருக்கும்.

இலயோலா கல்லூரி அழைப்பை ஏற்றுத் தேதி கொடுத்தபோதே உரைக்கும் கலந்துரையாடலுக்கும் சேர்த்து நேரம் ஒதுக்க வேண்டும் என்று சொன்னேன். மாணவர்கள் நிறையக் கேள்விகளுடன் இருக்கிறார்கள், உங்களிடம் கேட்பார்கள் என்றார் கனிவு. அக்கல்லூரியில் மாதொருபாகன், பூனாச்சி ஆகியவற்றின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்புகள் வெவ்வேறு பிரிவுகளுக்குப் பாடமாக உள்ளன. குறைந்தபட்சம் அவற்றை வாசித்திருப்பர் என்று நினைத்தேன். 24-01-25 அன்று மதியம் 12.30 மணிக்கு நிகழ்வு. இலயோலா கல்லூரிக்கும் திரைப்படத்திற்கும் நீண்ட காலத் தொடர்பு இருக்கிறது. அதனாலோ என்னவோ அங்கங்கே காமிராக்களும் அதைச் சூழ்ந்த மாணவர் கூட்டமும் தென்பட்டனர். நிகழ்ச்சி ஆங்கிலத் துறை சார்ந்தது என்றாலும் தொடர்பியல் துறை அரங்கில்தான் நடந்தது.

வேறு சில வேலைகளை முடித்துக்கொண்டு சரியான நேரத்திற்குப் போய்ச் சேர்ந்தேன். கல்லூரி வாயிலில் நின்றிருந்த மாணவர்கள் அழைத்துச் சென்றனர். ஓரிரு நிமிடம் துறைத்தலைவர் வருகைக்காகக் காத்திருந்தோம். உடனே நிகழ்ச்சி தொடங்கிவிட்டது. கிட்டத்தட்ட நூற்றைம்பது மாணவர்கள். அரசு உதவிப் பிரிவில் மட்டுமல்லாமல் சுயநிதியிலும் ஆண்கள் கல்லூரியாகவே இருக்கிறது. முதுநிலைப் படிப்புகளில் மட்டும் பெண்களைச் சேர்க்கிறார்கள். ஆசிரியர்களில் பலர் பெண்கள். ஒன்றிரண்டு பெண் தலைகள் மட்டுமே கண்ணுக்குப் பட்டன. கிராமத்துக் கல்லூரிகளே இருபாலருக்கும் உரியவையாக இருக்கையில் சென்னை மாநகரக் கல்லூரி, நூற்றாண்டு கொண்டாடும் கல்லூரி இருபாலருக்கும் உரியதாக மாற வேண்டாமா? அதை நிர்வாகம் யோசித்துக் கொண்டிருப்பதாக அறிந்தேன்.

நிகழ்ச்சியை மாணவர்களே ஒருங்கிணைத்தனர். நேர விரயம் இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டனர். வரவேற்புரைச் சம்பிரதாயங்கள் சுருக்கமாக முடிந்தன. என் படைப்புகளை மையமாகக் கொண்டு மாணவர் கைவண்ணத்தில் உருவான ஓவியத் தொகுப்பு ஒன்றைச் சட்டமிட்டு வழங்கினர். அதைக் காண மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. என்னை அறிமுகப்படுத்தியவர் இளங்கலை மூன்றாமாண்டு பயிலும் மாணவர் லோகேஷ். என் படைப்புகளை வாசித்து அவற்றைப் பற்றிய தம் மனப்பதிவோடு சேர்த்து அறிமுகவுரை ஆற்றினார். நாவல்களை மட்டுமல்லாமல்,  ‘சாதியும் நானும்’ தொகுப்பு நூலையும் அவர் வாசித்திருந்தார்.  எதையும் வாசிக்காத பேராசிரியர்கள் மேடையேறி ‘இந்திரன், சந்திரன்’ என்று வெறும்புகழ்ச்சி செய்வதுண்டு. பெயரளவுக்குக் கூட ஒரு படைப்பின் பெயரையும் குறிப்பிட மாட்டார்கள். குறிப்பிட்டாலும் தப்பும் தவறாகப் பெயர்களை உச்சரிப்பார்கள். ‘மாதொருபாகம்’ என்பார்கள்.  ‘ஆளாண்டா பட்சி’ என்பார்கள். ஏறுவெயிலை ‘ஏறுவாயல்’ என்றவர் உண்டு. ஆனால் மாணவர்கள் அப்படியல்ல. குறைந்தபட்சம் வாசித்தும் தயாரித்தும் வருவார்கள்.

எனக்குரிய நேரத்தை யாரும் அபகரிக்கமால் வழிவிட்டனர்.  ‘ROOTS AND REFLECTIONS : THE POWER OF REGIONAL LITERATURE’ என்று தலைப்பு கொடுத்திருந்தனர். தலைப்பு விஷயத்தில் பெரும்பாலும் நான் தலையிடுவதில்லை. தலைப்பை முகாந்திரமாகக் கொண்டும் கொள்ளாமலும் மாணவர்களிடம் பேசிவிடலாம். முப்பதாண்டு கால ஆசிரியர் அனுபவத்தால் தென்னை மரத்தில் மாட்டைக் கொண்டுபோய்க் கட்டுவது சுலபம் எனத் தெரியும். என்ன, கயிறு கொஞ்சம் நீளமாகத் தேவை. இங்கோ தலைப்பைப் பற்றியே பேச  விஷயங்கள் இருந்தன.

ஆங்கிலத்தில் எழுதும் இலக்கியத்தை முதன்மையாகக் கொண்டு இந்திய மொழிகளில் எழுதுபவற்றை Regional literature என்று குறிக்கும் மரபு இங்கே நிலவுகிறது. தமிழில் ‘வட்டார இலக்கியம்’ என்பதும் இதுவும் ஒன்றல்ல. இந்த வேறுபாட்டைப் பற்றிப் பேசுவது முக்கியமானது. இந்திய மொழிகளில் எழுதும் நவீன இலக்கியத்தை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்ப்பது இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டில் அதிகரித்திருப்பது குறித்தும் அதற்கு இருக்கும் வாசக வரவேற்பும் சந்தை மதிப்பும் பற்றிப் பேசினேன். இந்திய மொழி இலக்கியத்தின் கூறுகள் அதற்கு உதவுவது குறித்தும் சிலவற்றைச் சொன்னேன்.

பிறகு மாணவர்களுடன் கலந்துரையாடல். எந்தக் கலந்துரையாடலும் என்னை ஏமாற்றியதில்லை. என் பதில்கள் பயன் தருகின்றனவோ இல்லையோ கலந்துரையாடல் எனக்குப் பலவற்றைக் கற்றுக் கொடுக்கும். வாசக மனம் நிலை கொள்ளும் இடங்கள், வாசிப்பு முறைகள், படைப்பின் தாக்கம், வெளிப்படும் நுட்பங்கள், எதிர்பார்ப்புகள் என்பவற்றை எல்லாம் அறிவதற்குக் கலந்துரையாடல் நல்ல களம்.  கேள்வி கேட்கத் தயார்ப்படுத்தவோ ஊக்கப்படுத்தவோ தேவையில்லாத வகையில் மாணவர்கள் எழுந்து கேட்டுக்கொண்டே இருந்தனர்.

சிலவற்றிற்குச் சுருக்கமாகவும் சிலவற்றிற்கு விரிவாகவும் பதில் சொன்னேன். ‘எழுத வருவோருக்கு உங்கள் அறிவுரை என்ன?’ என்பது போன்ற அடிப்படைக் கேள்விகளும் ‘நாவல்களின் முடிவு குழப்பமாக இருக்கிறதே, ஏன்?’ என்பது போன்ற வாசிப்பு சார்ந்தவையும் வந்தன. இலக்கியத்தில் விலங்குகளுக்குத் தரும் இடம் பற்றியும் சில கேள்விகள் இருந்தன. ஆசிரியர்களும் தம் ஐயங்களைக் கேட்டனர். ‘மயிர்தான் பிரச்சினையா?’ பற்றி ஆசிரியர் ஒருவர் நல்ல கேள்வி கேட்டார். அதற்கு அளித்த பதிலுக்கு மாணவர்களிடம் ஆரவாரம் ஏற்பட்டது. கேள்விகளுக்கு முடிவில்லை; நேரம் கருதி நிறுத்த வேண்டியானது.

ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் பல மாணவர்கள் கைகளில் தவழ்ந்தன. அவற்றில் கையொப்பம் இடுவது தனி அமர்வு போலாயிற்று. ஆசிரியர்களும் மாணவர்களும் உடன் வந்து விருந்தோம்பி அனுப்பி வைத்தனர். சென்னைக்குச் செல்லும் பயணம் பற்றி யோசித்தாலே பெரும் அலுப்பும் மனச்சோர்வும் உருவாகிவிடும். இத்தகைய நிகழ்ச்சி ஒன்றைப் பயணத் திட்டத்தில் இணைத்துக்கொள்வதன் மூலம் அவற்றை எளிதாகக் கடந்துவிட முடிகிறது.

—–   29-01-25