நாமக்கல் கடைத்தெருவில் உள்ள பேன்சி ஸ்டோர் ஒன்றுக்குச் சென்றேன். என் மனைவி சில பொருட்களை வாங்கப் பார்வையிட்டுக் கொண்டிருந்தார். கொஞ்ச நேரம் காத்திருக்க வேண்டும். உள்ளே உட்கார்வதற்கு இருக்கை ஏதுமில்லை. அங்கே ஐந்து பெண்கள் வேலை செய்து கொண்டிருந்தனர். அலமாரிகளுக்குப் பின்னால் அவர்கள் இருந்ததால் அங்கே முட்டானோ நாற்காலியோ இருக்கும், வாங்கி உட்காரலாம் என்று கேட்டேன். இருக்கை எதுவும் இல்லை என்று சொன்னார்கள். அவர்கள் உட்காரவும் இருக்கை ஏதுமில்லை. நான் விசாரித்ததும் தம் சிரமத்தை விவரிக்கத் தொடங்கிவிட்டனர்.

காலையில் ஒன்பது மணி முதல் இரவு ஒன்பது வரை எனப் பன்னிரண்டு மணி நேர வேலை. ஐயாயிரத்திலிருந்து பத்தாயிரத்திற்குள் ஊதியம். நாள் முழுக்க நின்றுகொண்டுதான் இருக்க வேண்டும். உள்ளே ஒரு கிடங்கறை இருக்கிறது. அங்கே உட்கார்ந்து மதிய உணவு உண்ண அனுமதி உண்டு. சுவரின் மேல் பகுதி அலமாரியில் இருக்கும் பொருட்களை ஏறி எடுக்க இடுப்புயர முட்டான் ஒன்று மட்டும் இருக்கிறது. கடை முதலாளி வெளியே போயிருக்கும் சமயத்தில் ஆள் மாற்றி மாற்றி அதில் உட்கார்ந்து இளைப்பாறலாம். பணம் பெறும் இடத்தில் முதலாளிக்கு மட்டும் இருக்கையும் மேசையும் உண்டு. அவர் இல்லாத போது ஒரே ஒரு பெண் அதில் உட்கார்ந்து ரசீது போடலாம்; பணம் பெறலாம்.

அந்தப் பெண்ணின் பார்வை அடிக்கடி சாலையையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கும். முதலாளி வருவது கண்ணுக்குத் தெரிந்ததும் உள்ளே சொல்வார். இடுப்புயர முட்டானில் அமர்ந்திருக்கும் பெண் சட்டென்று எழ, அதைத் தூக்கி வெளியே போட்டுவிடுவார்கள். இந்தக் கடையில் விற்பனையாளர்களுக்கும் இருக்கை இல்லை; வாடிக்கையாளர்களுக்கும் இருக்கை இல்லை. வாடிக்கையாளர்களை விரைந்து அனுப்பிவிட வேண்டும் என்பதற்காக இருக்கை போடவில்லையாம். நகைக்கடை, துணிக்கடை போன்ற விலையுயர்ந்த பொருட்கள் விற்கும் கடைகளில் வாடிக்கையாளர்கள் உட்காரச் சில இருக்கைகள் இருக்கும். அங்கும் விற்பனையாளர்களுக்கு இருக்கை கிடையாது.

தமிழ்நாட்டில் தொழில் வளமும் பணப்புழக்கமும் மிகுந்திருக்கும் மாவட்டங்களில் ஒன்று நாமக்கல். வேலைக்கு ஆட்கள் கிடைக்கவில்லை என்னும் புலம்பலை இங்கு பரவலாகக் கேட்கலாம். வடமாநிலத் தொழிலாளர் வருகை மிகுதி. கோழிப்பண்ணை, கட்டிட வேலை, உழவு, உணவகம் ஆகியவற்றில் அவர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் அத்தியாவசியப் பொருட்கள் விற்கும் கடை வேலைகளில் அவர்கள் இல்லை. மொழிப் பிரச்சினை காரணம். கடை வேலைகளில் ஆண்களையும் அதிகமாகக் காண முடியாது. பெண்கள், குறிப்பாக இளம்பெண்கள் இந்த வேலைகளைச் செய்கிறார்கள்.

பதினைந்து வயது முதல் இருபத்தைந்து வயது வரையான பெண்கள். திருமணம் ஆகும் முன் சில ஆண்டுகள் இத்தகைய வேலைகளைச் செய்ய வேண்டிய நிர்ப்பந்தம். வீட்டில் மாப்பிள்ளை பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அமையும் வரைக்கும் தமக்கான செலவை ஈடுகட்டவும் திருமணத்திற்குக் கொஞ்சம் நகையோ பணமோ சேர்த்துக் கொள்ளவும் இந்த வேலை உதவும். குறைவான ஊதியம், பன்னிரண்டு மணி நேர வேலை என்றாலும் இந்த வேலைகளுக்கு வருகிறார்கள். பிற மாவட்டங்களை ஒப்பிட நாமக்கல் உள்ளிட்ட தமிழ்நாட்டின் மேற்கு மாவட்டங்களில் பொருட்களின் விலைகள் அதிகம். சிறுகடை வைத்திருப்போரும் கணிசமாக லாபம் ஈட்ட முடியும். ஆனால் தொழிலாளர்களுக்குச் சிறுசிறு வசதிகளைச் செய்து கொடுப்பதில் கூடச் சுணக்கம் காட்டுகிறார்கள். சுரண்டல் மனோபாவம் அடிப்படை வசதிகளைப் பற்றிச் சிறிதும் கவனம் கொள்வதில்லை.

வேலைத்தளத்தில் ‘அமரும் உரிமை’ வேண்டி உலகளவில் போராட்டங்கள் நடந்திருக்கின்றன. இப்போராட்டத்திற்கு நூறாண்டுக்கும் மேற்பட்ட வரலாறு இருக்கும் போல. எந்தெந்த வேலைகளை உட்கார்ந்தபடி செய்ய முடியுமோ அங்கெல்லாம் இருக்கை வழங்க வேண்டும். நின்றபடி செய்யும் வேலையாக இருப்பின் வேலை இல்லாத போதும் தேவைப்படும் போதும் உட்கார்வதற்கு இருக்கை வழங்க வேண்டும். இந்த ‘அமரும் உரிமை’யைப் பல நாடுகள் அங்கீகரித்து ஏற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன. தொழிலாளர் உரிமைகளில் ஒன்றாக இதையும் சேர்த்திருக்கின்றன. பல நாடுகளில் இதற்கெனச் சட்டமும் இருக்கிறது.

2018ஆம் ஆண்டு இந்தியாவிலேயே முதன்முதலாகக் கேரளத்தில் இச்சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. 2021ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாட்டிலும் இச்சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இந்தியாவில் இதுவரைக்கும் இச்சட்டம் நடைமுறையில் உள்ளவை இருமாநிலங்கள் தான். சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டாலும் மக்களுக்கு அதைப் பற்றித் தெரியவில்லை. பேன்சி ஸ்டோர் பெண்களிடம் இந்தச் சட்டம் பற்றிச் சொன்னேன். ‘அப்படியா?’ என்று ஆச்சரியமாகக் கேட்டனர். நீண்ட நேரம் நிற்பதால் ஏற்படும் உடல், மன நலப் பிரச்சினைகளைப் பற்றிப் போதுமான விழிப்புணர்வு இல்லை. அவற்றைச் சகித்துக் கொள்ளப் பழகியிருக்கிறார்கள். ‘அமரும் உரிமைச் சட்டம்’ பற்றிப் பரவலான விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்த வேண்டும். இது நடைமுறையில் இருக்கிறதா என்பதை அவ்வப்போது தொழிலாளர் நலத்துறை அதிகாரிகள் ஆய்வு செய்ய வேண்டும்.

உலக நாடுகள் பலவற்றில் வேலை நேரத்தைக் குறைத்திருக்கிறார்கள். கடந்த ஆண்டு ஆஸ்திரேலியா சென்றிருந்தபோது நண்பர் லாரன்ஸ் அண்ணாதுரையிடம் அங்கே நிலவும் வேலை நேரம் பற்றிக் கேட்டேன். வாரம் இருநாள் விடுமுறை. மீதமுள்ள ஐந்து நாட்களில் முப்பத்தெட்டு மணி நேரம் வேலை செய்தால் போதும். உழைப்பு பற்றிய கருத்தோட்டங்கள் மாறிவருகின்றன. அளவான உழைப்பு, மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை என்பதை நோக்கிச் சிந்தனை சென்று கொண்டிருக்கிறது. இந்நிலையில் இன்னும் பன்னிரண்டு மணி நேர வேலை, அமர இருக்கை இல்லாத நிலை என்பது நாம் எந்த இடத்தில் இருக்கிறோம் என்பதைக் காட்டுகிறது.

நம் முதலாளிகள் வாரம் எழுபது மணி நேரம், தொண்ணூறு மணி நேரம் உழைக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். மக்கள் தொகை மிகுந்திருக்கும் நாட்டில் வேலை நேரம் குறைந்தால் கூடுதலான மக்களுக்கு வேலை கிடைக்கும். வேலைப் பகிர்வும் ஊதியப் பகிர்வும் பரவலாகும். சிறுமுதலாளியோ பெருமுதலாளியோ சுரண்டல் பற்றிய சிந்தனை ஒரேமாதிரிதான் இருக்கிறது. அமைப்பு சாரா தொழிலாளர்கள் இவர்களுக்கு எதிராகப் போராட முடிவதில்லை. ஆகவே அடிப்படை உரிமைகளைப் பெற அரசையே நம்பி இருக்க வேண்டியுள்ளது.

வட இந்திய மாநிலங்களை விடத் தமிழ்நாடு பொருளாதாரத்திலும் வாழ்க்கைத் தரத்திலும் மேம்பட்டிருக்கிறது என்று ஒப்பீடு செய்து சொல்கிறோம். அது சரிதான். தமிழ்நாட்டு அரசியல் மீது இந்துத்துவச் சக்திகள் வைக்கும் விமர்சனத்திற்குப் பதிலடி என்னும் விதத்தில் அது சரிதான். ஆனால் வடமாநிலங்களை ஒப்பிட்டு நிறைவடைந்து நின்றுவிடக் கூடாது. இன்னும் முன்னேற வேண்டிய தூரம் அதிகம்.

—–   24-01-25