சென்னைக்கு ஓரிரு நாள் பயணமாகச் சென்றாலும் விதவிதமான காட்சிகள், சந்திப்புகள், அனுபவங்கள் நேரும். இப்போது மின்ரயிலும் மெட்ரோ ரயிலும் பயணம் செய்வதற்கு உகந்தவையாக இருக்கின்றன. மின்ரயிலில்  காட்சிகளுக்கும் மெட்ரோ ரயில் காட்சிகளுக்கும் பெருத்த வேறுபாடு. மெட்ரோ ரயில் பயணச்சீட்டு இப்போது செல்பேசிக்கே வருகிறது. அதில் வரும் கியூஆர் கோடை ஸ்கேன் செய்து உள்ளே போக வேண்டும். பைகளைப் பரிசோதிக்கும் இயந்திரங்கள் உள்ளன. கூடுதல் பணம் செலவு செய்வோருக்கு ஏற்ற ரயில் அது.

மின்ரயிலிலோ கட்டணம் குறைவு. தாம்பரத்திலிருந்து கடற்கரை வரை பயணம் செய்ய பத்து ரூபாய்தான். எல்லாத் தரப்பு மக்களும் பயணம் செய்ய முடிகிறது. சிறுசிறு பொருட்களை விற்பனை செய்வோர் பலரைக் காண முடியும். ஒற்றைக்கூடையில் கீரை, காய்கறி, பழங்கள் விற்போர்; நொறுக்குத் தீனிகள் விற்போர்; பொம்மைகள் உள்ளிட்டவற்றை விற்கும் பார்வையற்றோர்; பாடல் பாடிப் பிச்சை எடுப்போர் என்று வெவ்வேறு விதமானவர்களைக் காணலாம். நெரிசல் நேரம் அவர்களுக்கு உகந்ததல்ல. அளவான கூட்டம் செல்லும் பகல், மாலை, இரவு நேரங்களில் அவர்கள் இயல்பாக உலவுவார்கள்.

இத்தரப்புடன் திருநங்கையரையும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். இரண்டு மூன்று பேர் சேர்ந்து கை தட்டிக் காசு கேட்டு வருவார்கள். அவர்களின் உடல்மொழி பலருக்குப் பிடிக்காது.  ‘நீங்கள் எங்களுக்குக் கொடுக்கக் கடமைப்பட்டவர்கள்’ என்னும் உரிமை கோரல் கொண்ட உடல்மொழி. தலையைத் தொட்டுத் திருநங்கையர் வாழ்த்தினால் நல்லது என்னும் நம்பிக்கை பலருக்கும் உண்டு. அது அவர்கள் வருமானத்திற்கு ஓரளவு வழி செய்கிறது. அவர்களை இயல்பான மனிதர்களாக அங்கீகரிக்கும் பார்வை பொதுமனதில் இல்லை. அதனால் அவர்களைக் கண்டதும் முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்பவர்கள் உண்டு. இழிவாகப் பார்ப்போர் உண்டு. கேலியும் ஏளனமும் செய்து சீண்டுவோரும் உண்டு.

எல்லாவற்றையும் எளிதாகக் கடந்து செல்பவர்கள் அவர்கள். கல்வி, வேலைவாய்ப்பு எல்லாவற்றிலும் உரிய அங்கீகாரம் வழங்கி ஏற்றால் கைதட்டிக் காசு கேட்கும் நிலையிலிருந்து மாறுவார்கள். குறிப்பாகக் குடும்பம் அவர்களை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். குடும்பத்திலிருந்து விலகிச் சென்றுதான் வாழ முடியும் என்னும் நிலைதான் இன்று இருக்கிறது. ஒருவரிடம் திருநங்கைக்கான இயல்புகள் வெளிப்பட ஆரம்பிக்கும் பதின்வயதில் குடும்பம் வெறுத்து ஒதுக்குகிறது; கடும் வன்முறைக்கு உட்படுத்துகிறது. கல்வி நிறுவனங்களிலும் இதே நிலைதான். அதனால் கல்வி வாய்ப்பு பறிக்கப்படுகிறது. கல்வியை நிறுத்திக் குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறித் தம்மைப் போன்றவர்களுடன் இணைந்துதான் உயிர் வாழ முடியும் என்னும் நிலைக்குத் தள்ளப்படுகின்றனர். அவர்கள் தேர்ந்திருக்கும் வழிமுறைகளில் ஒன்று, கை தட்டிக் காசு வாங்குதல்.

இன்று திருநங்கையரில் சிலர் சமூக மதிப்பு பெற்றவர்களாக விளங்குகின்றனர். நர்த்தகி நட்ராஜ், ரேவதி, லிவிங் ஸ்மைல் வித்யா முதலியோர் கலைத்துறை சார்ந்து பரிமளிப்பவர்கள். காவல்துறைப் பணிகளில் சிலர் சேர்ந்திருக்கும் செய்திகளையும் காண்கிறோம். இவையெல்லாம் விரல் விட்டு எண்ணத்தக்கவை. எந்தத் தரப்பாக இருப்பினும் அவர்களில் சிலரே படைப்பாற்றல் கொண்டு மேலெழுந்து வருபவர்களாக இருப்பார்கள். பெரும்பான்மையோர் சராசரி வாழ்க்கையை வாழ்வோர். கடும் முயற்சி செய்தால் சராசரிகளின் எண்ணிக்கையைக் குறைக்கலாம். ஆனால் எப்போதும் சராசரிகளே மிகுதியாக இருப்பார்கள். கூடுதல் திறன் கொண்டவர்களிலும் சராசரி வாழ்வை விரும்புவோரே அதிகம். எந்தச் சமூகமாக இருப்பினும் எந்த ஆட்சியாக இருப்பினும் அடிப்படைத் தேவைகளை மட்டும் நாடும் சராசரி வாழ்வுக்கு உத்தரவாதம் வழங்குவதாக இருக்க வேண்டும்.

திருநங்கையர் சிலர் சமூக மதிப்புப் பெற்றவர்களாக விளங்குவதைக் காட்டி எல்லோரும் அவர்களைப் போலாக வேண்டும் என்று நிர்ப்பந்திக்க முடியாது. அடிப்படைத் தேவைகள் நிறைவேறிய, அங்கீகாரம் கொண்ட சுதந்திரமான சராசரி வாழ்வை அவர்கள் அமைத்துக்கொள்வதுதான் முக்கியம். அதை நோக்கிச் செல்லும் பயணம் இன்னும் வெகுதூரம். அவர்களைத் தெய்வப்பிறவியாகக் கருதி விலக்கவும் தேவையில்லை; வேறுபட்டவர்கள் என இழிவு சுமத்தி ஒத்துக்கவும் வேண்டாம். சகமனிதராக அங்கீகரித்து ஏற்றுக்கொண்டால் போதும்.

இந்த முறை மின்ரயிலில் என் அருகே ஒரு குடும்பம். தந்தையும் ஐந்து வயதிருக்கும் மூத்த மகனும் என் அருகில் அமர்ந்திருந்தனர். எதிரே தாயும் மடியில் ஏழெட்டு மாதக் குழந்தையும் இருந்தனர். ஐந்து வயதுப் பையன் சும்மா உட்கார்ந்திருக்கவில்லை. துள்ளியும் இருக்கையில் ஏறி இறங்கியும் விளையாடிக் கொண்டேயிருந்தான். என் மீது சாய்ந்தான். என்னை உதைத்தான். மடி மேல் கால் நீட்டினான். எதிரில் இருந்த தாய் ‘தாத்தாவுக்குத் தொந்தரவு குடுக்காத’ என்று அவ்வப்போது அதட்டினார். குழந்தைகள் என்ன செய்தாலும் பிறர் பொறுத்துக்கொள்ள வேண்டும் எனக் கருதி விட்டுவிடுவார்கள். இந்தத் தாய் அப்படியில்லை. என் கஷ்டத்தை உணர்ந்து அவனைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டேயிருந்தார்.

அப்போது திருநங்கையர் இருவர் பெட்டியில் ஏறிக் கைதட்டிக் கொண்டு வந்தனர். கடைசி இருக்கை எங்களுடையது. திருநங்கையர் வந்தால் பெரும்பாலும் பணம் கொடுத்து விடுவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கிறேன். அவர்களின் உரிமைக்குரலை ரசிப்பதுண்டு. இளைஞர்களின் பதின்வயதுக் கூச்சத்தைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு அவர்களைச் சீண்டிப் பணம் பெற முயல்வதை மட்டும் என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடிவதில்லை. இளைய தலைமுறையிடம் வெறுப்பைச் சம்பாதித்துக் கொள்ள அது வழிவகுக்கும்.

எங்கள் பெட்டியில் ஏறியோர் அப்படி ஏதும் செய்யவில்லை. எங்கள் இருக்கைக்கு வந்ததும் தாயின் மடியில் இருந்த குழந்தையைப் பார்த்துப் ‘பையனா?’ என்று மகிழ்ச்சியுடன் கேட்டனர். அந்தத் தாயும் சிரித்துக்கொண்டே ‘ஆமா’ என்றார். ‘ரெண்டும் பையனாப் போச்சா?’ என்றார் ஒரு திருநங்கை. சட்டென்று கை நீட்டிக் குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டார். தாயும் கொடுக்கத் தயங்கவில்லை. இருவரும் குழந்தையைக் கொஞ்சத் தொடங்கினர். புதியவர் என்னும் தயக்கம் இல்லாமல் குழந்தை தன்னைத் தூக்கியவர் முகத்தில் பிஞ்சு விரலால் அடித்து விளையாடியது. இருவரும் குழந்தையைக் கொஞ்சி மகிழ்ந்த காட்சியை நான் மட்டுமல்ல, பெட்டியில் இருந்த எல்லோருமே ரசித்தனர்.

தந்தையின் முகம் மட்டும் இயல்பாக இல்லை. தன்னிடம் பணம் கேட்பார்களோ என்னும் பயம். குழந்தையைத் தூக்கிக் கொஞ்சுவதால் கூடுதல் தொகை கேட்டால் என்ன செய்வது என்று நினைத்தாரோ என்னவோ. கலவரமாக அவர்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அடுத்த நிலையம் வரவிருந்தது. இறங்குவோர் எழுந்தனர். திருநங்கையரும் இறங்கி அடுத்த பெட்டிக்குப் போக வேண்டும். ஒருவர் குழந்தையின் தலையில் கைவைத்துப் பிரார்த்தனை போல ஏதோ முணுமுணுத்து ஆசிர்வதித்தார். குழந்தையை வைத்துக் கொண்டிருந்தவர் ஐம்பது ரூபாய்த்தாள் ஒன்றைக் கையில் திணித்தார். கெட்டியாகத் தாளைப் பற்றிக் கொண்ட குழந்தையைத் தாயிடம் நீட்டினார். முகம் பொலிய அவர்களைப் பார்த்து நன்றிப் புன்னகை பூத்தபடி  தாய் வாங்கிக்கொண்டார். நின்றுவிட்ட ரயிலிலிருந்து இறங்க வேகமாக ஓடிய அவர்களையே அந்தத் தந்தை பார்த்தபடி இருந்தார். குழந்தை கையிலிருந்த ரூபாய்த்தாளை வாங்கிக் கணவரிடம் நீட்டினார் தாய். தந்தை முகத்தில் அதிர்ச்சி வெகுநேரம் நீங்கவில்லை.

—–   30-01-25